Χαίρετε!... de novo o adeus

Este luns de maio despois da resaca da glamourosa "gala" de graduación, xa sen focos, peiteados de perruquería e traxes para a ocasión... estamos aquí de novo, co noso mono de traballo e coas preocupacións de todos os días (aínda non están postas as notas!!)
Chega o momento polo que unha servidora pasa todos os anos, despedir a unhas alumnas e alumnos cos que compartín centos de horas durante dous, tres o incluso catro anos. Moitas máis horas das que paso con algúns amigos queridos e mesmo con  membros da miña familia, máis queridos aínda. Primeiras horas da mañá medio dormidos, horas angustiosas previas a un exame, sextas horas desexando marchar, explicacións interminables, traducións que non dan arrincado... moitas risas ás veces, algún sermón (que cae en baleiro) de cando en vez... Pero sempre co diálogo, co sorriso, co respecto, co entendemento.

No paso polo instituto cambiaron moitas das nosas vidas.Algúns perderon aos seus seres queridos e tiveron a valentía de sobrepoñerse, de tirar para diante e seguir estudando. Déronnos unha lección de dignidade ao non utilizar a súa desgrazada para obter certas vantaxes. Vai por vos, Noelia e Denís, sodes grandes porque fostes quen de medrar e ser mellores persoas ante as adversidades. Outros, como María, son capaces de estar en primeira liña a pesares de ter unha saúde delicada. Celtia, sempre querendo deixar todo ben atado e pobre dela que quede algo sen entender, sempre de bo humor a pesares dos vaciles múltiples. Aitana e Alba, grazas polo voso sonsriso de primeira fila, pola vosa mirada tranquila, doce. Eva sempre tratando de superarse e sendo boa compañeira sen pensar nos riscos que iso trae ás veces. Yanira, Lorena e Sara co sorriso de última fila e sen enfadarse nunca cando lles boto algunha bronca.
Se cadra non me enterei, pero nestes dous anos nunca percebín un mal rollo entre vós. Creo que soubestes arranxar as vosas diferencias falando. Grazas por ser boa xente. O meu maior desexo sería tervos ensinado algo como compensación ao moito que aprendín con vós.
Viaxamos xuntos a Grecia, a Andalucía, a Valladolid e Segovia... Agora eu fico neste porto ao que podedes voltar sempre, pero a vos agárdavos a viaxe máis importante, a viaxe a Itaca da que fala o gran Kavafis. Desexo que recaledes en fermosos portos, que adquirades "fermosas mercancías, nácaras e corais, ámbares e ébanos e perfumes deliciosos de todo tipo".

VIAXE A GRECIA 2014, POR FIN O VÍDEO

Velaí a estrea máis agardada da tempada, o vídeo da viaxe a Grecia que o IES de Melide e o IES de Ames realizaron o pasado mes de abril. Vennos de marabilla para refrescar a nosa memoria e poder soportar mellor a recta final. Que disfrutedes.

GALIZA COMA PENÉLOPE, UN PASO ADIANTE E OUTRO ATRÁS

Este ano o dedicatario das letras galegas é Xosé María Díaz Castro, quen escribía o coñecido poema no que comparaba a Galicia coa tea que Penélope tecía polo día e destecía pola noite co fin enganar aos pretendentes que a presionaban para que, dada a prolongada ausencia do seu esposo Ulises, elexise a un deles. Para gañar tempo a fiel Penélope, como muller previsora que era, pedíralles aos cento e pico pretendentes que a acosaban que lle deixasen confecionar un sudario para cando morrese o seu sogro Laertes. Polo día tecía a mortalla do seu sogro e pola noite desfacía o seu traballo e así conseguiu manter o engano varios anos, até que foi descuberta por unha das súas escravas que informou aos pretendentes.

Un paso adiante e outro atrás, Galiza,
e a tea dos teus sonos non se move.
A espranza nos teus ollos se espreguiza.
Aran os bois e chove.
Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
e en sonos volves escoitar a chuva.
Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron, Deus é o mesmo.
Suco vai, suco ven ¡Xesús María!,
e toda cousa ha de pagar o seu desmo.
Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
¡Un paso adiante e outro atrás, Galiza!

E aínda que este fermoso poema foi escrito hai cincuenta ou sesenta anos, lémolo, por desgraza, coa frescura dun texto recén composto, porque a todos os niveis damos un paso adiante e outro atrás: a normalización lingüística deu dous pasos atrás co decreto de plurilingüísmo, perdemos os dereitos cidadáns que adquirimos, desmantelan os servizos públicos como sanidade e educación que deron calidade ás nosas vidas nos últimos cincuenta anos, limitan o noso acceso a xustiza... A que situación vai volver o país se este goberno consegue levar a cabo todos os seus pérfidos plans? Se Díaz Castro levantase cabeza atoparía eses mesmos bois arando eternamanete baixo a chuva, suco a suco, a todos nós envoltos en sabas de mil anos.