Χαίρετε!... de novo o adeus

Este luns de maio despois da resaca da glamourosa "gala" de graduación, xa sen focos, peiteados de perruquería e traxes para a ocasión... estamos aquí de novo, co noso mono de traballo e coas preocupacións de todos os días (aínda non están postas as notas!!)
Chega o momento polo que unha servidora pasa todos os anos, despedir a unhas alumnas e alumnos cos que compartín centos de horas durante dous, tres o incluso catro anos. Moitas máis horas das que paso con algúns amigos queridos e mesmo con  membros da miña familia, máis queridos aínda. Primeiras horas da mañá medio dormidos, horas angustiosas previas a un exame, sextas horas desexando marchar, explicacións interminables, traducións que non dan arrincado... moitas risas ás veces, algún sermón (que cae en baleiro) de cando en vez... Pero sempre co diálogo, co sorriso, co respecto, co entendemento.

No paso polo instituto cambiaron moitas das nosas vidas.Algúns perderon aos seus seres queridos e tiveron a valentía de sobrepoñerse, de tirar para diante e seguir estudando. Déronnos unha lección de dignidade ao non utilizar a súa desgrazada para obter certas vantaxes. Vai por vos, Noelia e Denís, sodes grandes porque fostes quen de medrar e ser mellores persoas ante as adversidades. Outros, como María, son capaces de estar en primeira liña a pesares de ter unha saúde delicada. Celtia, sempre querendo deixar todo ben atado e pobre dela que quede algo sen entender, sempre de bo humor a pesares dos vaciles múltiples. Aitana e Alba, grazas polo voso sonsriso de primeira fila, pola vosa mirada tranquila, doce. Eva sempre tratando de superarse e sendo boa compañeira sen pensar nos riscos que iso trae ás veces. Yanira, Lorena e Sara co sorriso de última fila e sen enfadarse nunca cando lles boto algunha bronca.
Se cadra non me enterei, pero nestes dous anos nunca percebín un mal rollo entre vós. Creo que soubestes arranxar as vosas diferencias falando. Grazas por ser boa xente. O meu maior desexo sería tervos ensinado algo como compensación ao moito que aprendín con vós.
Viaxamos xuntos a Grecia, a Andalucía, a Valladolid e Segovia... Agora eu fico neste porto ao que podedes voltar sempre, pero a vos agárdavos a viaxe máis importante, a viaxe a Itaca da que fala o gran Kavafis. Desexo que recaledes en fermosos portos, que adquirades "fermosas mercancías, nácaras e corais, ámbares e ébanos e perfumes deliciosos de todo tipo".