DE NOVO DESPEDINDO A SEGUNDO DE BAC

Como soe ser habitual por estas datas, toca despedir ao alumnado de 2º de BAC que, parafraseando a Kavafis, continúa a súa viaxe a Ítaca na busca de novos portos nos que recalar. En ocasións coma esta escollo a primeira persoa de singular, algo pouco frecuente neste blog, para non enmascarar os propios sentimentos, e dun tempo a esta parte, talvez debilidades da idade, axúdome de poemas ou textos de outros e outras que escribiron moito mellor ca min. O texto seleccionado este ano é un fragmento de Kazanzakis que nos fala da forza e a inconsciencia da xuventude, que non se decata do tesouro que posúe até que o perde na vellez. Se cadra isto é algo moi manido, case convertido nun tópico, pero compre facer unha relectura nestes tempos que corren. Hai pouco lía en El País, un artigo de Elvira Lindo do que destaco un par de párrafos:

"Estamos silenciando a los que vienen detrás, a los que tienen la edad de ser nuestros hijos, a fuerza de pagarles sueldos miserables, de mantenerlos como eternos becarios, de impedir que se independicen, de negarles el derecho a ser madres o padres cuando toca serlo y no cuando las hormonas comienzan a fallar. No es sólo que la población española esté envejeciendo, es que la vida pública destila un sabor a rancio. Incluso aquello que nos venden como novedad es algo que tenemos muy visto. Los partidos no han entendido que no habrá regeneración real si los que llevan años en primera línea no pasan a la retaguardia"

"Hay toda una generación que corre el peligro de entrar en la madurez sin que le hayamos permitido alcanzar los logros de una vida plenamente adulta. No mandan, no publican, no lideran, no tienen hijos, no tienen casa o han de compartirla, viven subvencionados por sus padres, y lo terrible es que nosotros los educamos para que aspiraran a todo".

Xa que, afortunadamente, os profes que impartimos optativas nunca somos seleccionados para dar discursos nas glamourosas (e xa inevitables) festas de graduación, aproveito este humilde blog para lanzar a miña mensaxe ás mozas e mozos que rematan segundo de BAC. Como profesora, o meu maior desexo sería que a vosa etapa no instituto vos servise para adquirir ferramentas coas que poder enfrontarvos ao mundo e poder seguir completando a vosa formación. Gustaríame ter contribuído a formar persoas responsables e comprometidas, activas na defensa dos seus dereitos e da súa identidade. Persoas que loiten por un ensino público de calidade, cidadáns do mundo que non renuncien a súa cultura, militantes da xustiza e da igualdade que impidan que ninguén lles roube o seu  futuro. Gustaríame que cando vos vexa pola rúa dentro duns anos non teña que forzar a miña conversa, como fago agora, para non preguntar se estades no paro. Saíde a rúa, loitade, facede vosa esa fera da que fala Kazanzakis.

E deixando a arenga, quero despedirme dunha espléndida xeración de rapazas e rapaces, comezando polas alumnas de 2º de BAC de grego. Empezamos sendo cinco, pero xa no primeiro trimestre Irene non puido soportar a presión dun curso que remataba nunha selectividade e no que se xogaba o futuro. O noso alento non foi suficiente e Irene preferiu seguir a outro ritmo, moito ánimo, princesa!. En que se convertirá o ensino cando teñamos unha reválida a cada pouco?

As clases seguiron con Patricia, Cristina, Melani e María que só faltaron a clase por causas de forza maior e, con moito ánimo e algo de desesperación ás veces, foron quen de traducir textos de Xenofonte, controlar o temario e obter bos resultados. Pero máis que ser boas alumnas, foron excelentes persoas, nunca houbo malas caras nin mal humor, a pesares do pouco que se durmira pola noite ou da angustia por algún exame. Era entrar na nosa aula pequeniña e topar o seu sorriso en primeira liña, aínda que despois compartíramos algunha pena e liberasemos adrenalina, sempre respectando o tempo do traballo. Grazas a Cristina, polo seu sentido crítico e análise da realidade, xa lle gostaría a moitos adultos (que saen pola tele e todo), a Patricia, pola súa sensatez e discreción, a Melani polo seu agarimo e a María, polo seu sentido do humor e por facernos rir tantas veces. Grazas por tantas horas agradables, grazas por ensinarme tanto coa vosa honestidade e espontaneidade. Se  algunha de vos chega a ser profe algún día só lle desexo alumnas coma vos.

Quero recordar ao alumnado de humanidades que fixo Grego I o ano pasado. É inesquecible esa foto na que estamos a bailar un sirtaki no entroido, que ben o pasamos!, como foi tan fácil convencervos desa tolemia? Álex, que tamén nos deixou a principio de curso, Jose, Diego, Cynthia, Alba, Marta, Uxía, Aroa, Nuria, Miriam, Manuel e Lorena grazas por ese ano tan estupendo, boteivos moito de menos este curso!

E por último, a todas as alumnas e alumnos de ciencias e ciencias sociais, especialemente aos meus exalumnos de cultura clásica, á xente de club de lectura e a todos aqueles cos que tantas veces falei na biblioteca e corredores ou compartimos viaxes: Belén, María, Alba, Cristina, Uxía, Alberto, Brais, Adrián, Diego, Marta, Rocío, Carlos, Manuel, Naiara, Pablo, Laura... e tantos e tantas que me esquecen... Que a sorte vos acompañe e, seguindo con Kavafis, que cheguedes a portos que vedes por primeira vez, adquiride fermosas mercadorías, facede que a vosa viaxe sexa longa, chea de aventuras, chea de coñecemento.