Mito de Isis e Osiris

Nut (deusa do ceo) tivo catro fillos con Geb: Osiris (rei dos mortos e as fontes da vida renovadas), a Seth, Isis (deusa da fertilidade e da mortalidade) e a Neftis.
Cando Osiris naceu, unha voz exclamou: "O Rei de todos naceu". Osiris converteuse nun gran rei, colaboru co seu pobo, adestrou os traballos agrícolas e na crianza dos animais. Este rei convertiu a Exipto nunha gran nación. O pobo comezou a adorar a terra que el pisaba. A súa esposa e irmá Isis seguiu o seu camiño.
Osiris tiña un gran inimigo, seu irmán Seth, envidioso e amargado.Seth con axuda de Aso encerraron a Osiris nun ataúde e tirárono ó río Nilo. Outra lenda di que o cortaron en pedazos.
Desde ese día non se volveu ver entre os vivos.
Os rogos e feitizos de Isis resucitaron a Osiris, quen chegou rei da Terra e dos mortos, deus da resurrección, símbolo da fertilidade e rexeneración do Nilo, era tamén o deus da vexetación e da agricultura, ademáis presidiu o tribunal dos difuntos na mitoloxía exipcia.
Horus, fillo de Osiris, derrotou a Seth nunha gran batalla.
Cada ano os exipcios celebran a morte e resurrección de Osiris que simboliza a resurrección da Terra.

Mitos de morte e resurección: O Cristianismo.

A Pascua cristiá celebra a morte e a resurección de Cristo. Esta celebración cristiá ten a súa orixe na pascua xudea, na que se celebraba a saída de Exipto do pobo xudeo baixo a guía de Moisés cara a terra prometida. Esta Pascua era o que celebraba Xesús e os seus disípulos na Última Cea, na que Xesús anunciou que un deles o traizoaría cun bico e así foi ó rematar a cea foron ó monte Getsmaní, onde Xudas Iscariote lle deu un bico para que o exército que viña o levara preso, despois crucificárono e sepultárono cuns gardas vixiando. O 3º día despois da súa morte resucitou e por quen primeiro foi visto foi por María Magdalena.
A Pascua crstiá celébrase o primeiro domingo despos da primeira lúa chea da primavera, ou sexa a partir do 21 de Marzo.
A morte e a resurección de Xesús representa a "resurección" da terra na primavera e a "morte" desta no inverno, xa que na primavera a terra é fértil e produce e no verán non é fértil e non produce.

Historia do libro

A proveitando que hoxe, 23 de abril, é o día do libro, queremos facer un breve repaso pola historia dese obxecto tan imprescindible para moitos de nós. O libro non foi sempre un obxecto cotiá, presente en todos os fogares e cómodo de ler e levar. Na antigüidade clásica o libro era un obxecto de luxo, só ao alcance duns poucos.
Bota unha ollada a esta presentación para coñecer a historia do libro e trata de imaxinar como sería a túa vida antes da aparición da imprenta, cando o libro era un obxecto de luxo só asequible a unha minoría.

Historia do libro from Susana Losada

HERA

Son Hera a esposa e irmán de Zeus. O meu nome romano é Xuno. Son filla de Cronos y Rea. A miña principal función é ser a raíña dos deuses e dos matrimonios. O meu emblema é o pavo real. Fun tragada ao nacer polo meu pai, Cronos, porque pensaba que un dos seus fillos arrebataríalle o trono. Só Zeus se librou de ser tragado é mais tarde liberounos a nós.

Zeus, o meu irmán, conquistoume convertíndose en cuco. Con el, e con ninguén máis por suposto, tiven catro fillos: Ares, deus da guerra, Hebe, deusa de la xuventude, Ilitia deusa dos partos e da maternidade e Hefesto. Cando naceu este pobre, como era tan deforme, guindeino do Olimpo e ao caer á terra quedou coxo. Acollérono os habitantes de Lemnos e el é o ferreiro dos deuses.

Son celosa e vengativa coas amantes e outros fillos de Zeus, porque el faime sufrir moito. Un dos descendencentes de Zeus que máis perseguín foi Heracles, acoseino todo o que puiden pero non conseguín nada, máis ben proporcioneille fama. De feito o seu nome, "Hera-klés" (Ἡρα-κλῆς), significa en grego "Famoso a causa de Hera".

Unha vez o príncipe troiano Paris tivo que elexir cal era a máis fermosa entre tres deusas, Afrodita, Atenea e eu. O moi condenado preferiu a Afrodita, a deusa do amor; por eso collinlle tanta rabia aos troianos e decidinme a axudar aos gregos na guerra de Troia, da que eles salirían vencedores.

Agora intento estar máis tranquila porque me respetan tanto deuses como os homes nos meus templos máis importantes, Argos e Micenas.

HADES

Ola a todos! eu son Hades, o meu nome romano è plutón, o deus do inferno. Meu pai é Cronos, miña nai é Rea e meus irmáns, como xa sabedes, son Zeus e Poseidón. Como o meus irmáns e máis eu conseguimos a vitoria sobre os nosos tíos os titáns na titonomaquia, repartimos entre nós o dominio do mundo: o ceo para Zeus, o mar para Poseidón e o inframundo para min.

O meu reino esta dividido en dúas rexiones: o Érebo, por onde os mortos pasaban diretamente despois da morte, e Tártaro , a rexión mas profunda, onde os titáns estan presos. Era un sitio infeliz, habitado por sombras e outras cousas máis. Habia un río que separaba o mundo subterráneo, do mundo superior e o meu amigo Caronte, o vello barqueiro, se encargaba de transportar as almas dos mortos através das augas. Tamén tiña como gardián o can o Cerbeiro, que tiña tres cabezas, non deixaba que saíran os mortos ni que entraran os vivos. Na escuridade, no subterráneo estaba o meu palacio. No meu inferno tamén hai castigos, como o de tártalo, tuvo que sufrir un horrible castigo por traicionar aos deuses. Colgando dunha árbore e con unha pedra encima. Asi aprenderia a non traicionar aos deuses. Eu tiña un casco que a quen llo puxera se volvia invisible. Unha vez presteillo a Perseo para que matara a Gorgona.

Para moitos, decir la palabra Hades xa era espantoso. Desta forma, me busqué un nombre para usar. Moitas persoas se referian a mim como Ploutos, que significa
"riqueza" en griego. Esto explica o nome que me deron os romanos: Plutón. Sófocles me chamaba “o rico” tamén me chamaban Climent ("tristemente célebre"), Eubuleo ("bon consexero") y polidegmon ("que recibo moitos nomes").

Todos os deuses me odiaban por ser o deus do inferno, polo rapto de Perséfone e bueno!!pero eu non era malo. Eu tamén podia ser capaz de amar a unha muller e cuidala con moito cariño. Pero non queria unha calquera,se non que quería a más bela e dulce,esa muller xa de sobra sabedes quen era, Perséfone,por eso a raptei. Cando a raptei meu irmao Zeus taba de acordo conmigo,porque xa saberedes que Zeus è o pai e Deméter è a nai, sabedelo non?bueno pois ,cando se enterou Demèter enfadouse moito,e ordenou a Zeus que a trouxera outra vez!e eu cedin ainda que me doeu moito. Cando ela se enterou marchou toda contenta,pero resulta que ao cabo do tempo,Perséfone comenzou a extrañarme.Eso xa vos sona non?porque ela sabia que eu en realidad era o único que a trataba como unha reina!porque para mim era a miña reina. Bueno pois fixemos todos un trato para que ela non extrañara a sua familia e ao mesmo tempo a mim. Pois no inverno ela estaba conmigo e no verán con sua nai,mais o seu pai.Bueno chicos non teño nada mais que contarvos non vos mareo mais,que debedes de estar cansados de ler e eu cansado de escribir!un beso cuidaros!

ZEUS

Eu son Zeus en Grecia, pero en Roma chámanme Xúpiter.
Son rei da terra e dos ceos, pai dos deuses, e deus dos homes. Goberno no máis alto do ceo.
Os meus emblemas son a aguia, o raio, o cetro...

Os meus pais son Cronos e Rea. Por ser fillo de Cronos algúnhas veces chamanme Crónida.
A miña nai foi dar a luz a illa de Creta, para que o meu pai non me comese o nacer, como fixera con todos os meus irmans.
A miña nai decidiu darlle unha pedra para que comese, e el pensou que era eu. Ela pediulle axuda a sua nai Xea, para que me escondese nunha das suas moradas na terra. Cando eu crecín destronei ao meu pai, e a súa vez liberei a todos os meus irmans, xa que o meu pai os comera enteiriños. Eu non me fixen así de importante do día para a mañá, tamén me custou. Tiven que loitar contra titáns e xigantes ata vencelos.

Son un deus ao que lle gustan moito as mulleres, aínda que tamén lle dou os homes, un pouco de todo. Poreso raptei a Ganimedes para que me servise as copas no Olimpo.
A miña esposa é Hera, coa que tiven catro fillos, dos que destacan Ares e Hefesto. Por certo, é demasiado celosa, pero a verdade é que creo que ten algúns motivos, xa que non é a única muller que me gusta, os meus amantes tráenme toliño.
Gústame moito transformarme para seducilas, e fíxeno moitas veces, como cando me transformei en choiva de ouro para Dánae, en cisne para Leda, en touro a Europa, ou cando mostrei todo o meu poder a Semele e foi fulminada por un raio. Debido a que ela estaba embarazada eu saquei o fillo e implanteino no meu muslo e de alí saiu Dionisio, o que convertín en deus do viño, da traxedia e da desmesura.
Tamen tiven fillos con algunhas destas amantes:
Metis: Atenea, a deusa da sabiduria e da guerra.
Temis: dela nacen as horas, deusas das estacións.
Mnemosine: nacen as 9 musas.
Eurínome: nacen as 3 gracias.
Leto: Apolo e Artemisa.
Maia: Hermes.
Alcmena: Heracles (Hercules)
Podería segir falando de min, xa que sempre estou metido en todo, e son un deus moi importante, pero necesitaria un blog enteiriño para min so.

Afrodita

Ola rapaces! Que tal?
Son Afrodita, Venus en Roma.
Deusa do amor e a beleza.
Son filla de Urano e Xea, nacín do semen de meu pai pero vouvos contar a historia completa.
O meu pai Urano non deixaba saír do interior da miña nai Xea a meus irmáns e entón Cronos castrouno e eu nacín do seu semen.
Os meus símbolos ou emblemas son: a cuncha, a pomba, a mazá e o carro tirado por cisnes.

Estou casada con Hefesto, pero como é tan feo teño uns cantos amantes como Ares, o home ó de verdade amo e foi co que me pillou un día o meu marido e co que tiven un fillo chamado Eros, Adonis co que paso 2/3 do ano, e algúns homes máis.
Hay unha lenda que di que son filla de Zeus e Dione, pero a min sempre me dixeron que era filla de Urano e Xea.

Bueno e non me enrollo moito máis porque seguro que tedes moito que facer.
Adeus.

Viaxe a Grecia 09

Escribimos agora xa dende Melide, despois de oito fantásticos días en Grecia.
Pasámolo moi ben a tódalas horas, divertímonos moito, e probamos moitas cousas novas. Entre elas ir in barco, en avión, en metro e en burro!!! Ai que molones eran.
Tamén probamos todas as comidas típicas de alá nunha cena que fixemos todos xuntos. Cando digo todos xuntos, refírome ós tres institutos que fomos: IES de Ames, de Carballo e o noso, o de Melide. Eran todos xeniais, falamos con todos e pasámolo moi, moi ben con eles, iso é que houbo algúns choros ó despedirnos no aeroporto de Santiago. Ata queremos facer unha cea para vernos todos outra vez!!! Ademais de todo isto tamén nos gustou moito todos os monumentos que vimos: o Partenón(impresionante, era enorme...), o templo de Apolo en Delfos... Pero, polo menos nós, podemos dicir que o que máis nos gustou foi a illa de Santorini e o barco no que chegamos a ela, aínda que tivemos que botar oito horas nel. Era preciosa, con tódalas casiñas brancas, con moitos camiños, escaleiras, e sobre todo costas cara arriba...Ó final do día doíannos as pernas...Pero mereceu a pena. E non esquecemos a illa do volcán, que bonita era!, toda a illa vermella e moi diferente do que estamos acostumados a ver. Tamén estivemos, como non, en Atenas, pero esa cidade non nos gustou moito. Había zonas moi vellas e algunhas persoas eran moi raras, con perdón. Pasamolo moi ben pero nestes últimos días xa tiñamos unhas poucas ganas de vir a Melide e ver a nosa xente.

Silvia e Patri, 3ºA

Doniso

Ola, eu son Dioniso, o deus do viño e do teatro.
Si vas a Roma e preguntas por min coñecenme como Baco, aínda que en Grecia as veces tamen me chaman así.
Son fillo de Zeus e de Sémele, miña nai morreu por culpa de Hera que o ser tan celosa, nun ataque de rabia dixolle que co home co que se acostara non era Zeus e mña nai celouse e dixolle a meu pai que si era el que se mostrara como era. Sen querer miña nai morreu fulminada por un raio e como eu inda non nacera, meu pai introduciume no seu muslo ata os nove meses e de ai nacín.
Os meus lugares de culto son: Frixia, Tracia, cimas das montañas (Citerón, en Tebas), Delos, Lemnos, Naxos, Quíos, Corfú, Cos, Lesbos, Pérgamo.
Asi que xa sabedes a rendirme culto!!

Deméter

Ola rapaces! Como andades de examenes polo insti? porque estas semanas debestes ter bastantes...
Eu son Deméter así me chaman en Grecia, e o meu nome romano é Ceres. Son a filla de Cronos e Rea.
Os emblemas cos que me identifico son: as espigas, a fouce e a amapoula.
Xa que son a deusa grega da agricultura, nutricia da terra pura e xoven, ciclo vivificador da vida e a morte, e protectora do matrimonio e a lei sagrada.
Tiven unha relación con Zeus, é dicir, fun unha das súas amantes, e naceu Perséfone, a que quero.
Pero todo se entristeceu na miña vida, cando Hades, o meu propio irmán e deus dos infernos, levou secuestrada á miña filla... estaba tolo por ela!.
Busqueina desesperadamente e deixei todas as miñas tarefas, así foi que a terra deixou de producir por completo e a xente quedou sen alimento. Pero eu só me preocupaba por encontrar a miña Perséfone.
Cheguei e Eleusis, disfrazada de anciana para que ningún me recoñecera, e unha vella chamada Iamba axudoume moito e deume moitos ánimos para seguir buscando.E por fin encontrei a Perséfone, pero como Hades tíñaa custodiada no seu reino, supliqueille ao meu irmán Zeus que buscase unha solución. Zeus non podía entrometerese entrometerse no reino do seu irmán, pero tampouco quería ver morrer aos homes de fame. Ao final fixemos un trato con Hades: Perséfone pasaría a metade do ano conmigo e a outra metade con él. Ao recobrar á miña filla e a miña felicidade a terra volveu a producir.
E así todos os anos fago que a terra se encha de froitos cando estou feliz coa miña Perséfone, e déixoa descansar cando ela marcha a cumplir os seus deberes como raíña do Inferno.