Se vas emprender a viaxe cara Itaca
pide que o teu camiño sexa longo,
cheo de aventuras, cheo de coñecementos...
Así comeza o famoso poema de
Kavafis que nos fala da viaxe concibida coma unha metáfora da vida, un continuo percorrido por camiños que nos leva á aprendizaxe. Dende hai uns anos ven sendo unha tradición (pouco orixinal, por certo) despedir con este poema aos nosos alumnos/as que van deixar o instituto, para recalar noutros portos.
Sempre é un momento emotivo despedir a aqueles cos que compartimos moitas horas ao longo destes anos. Neste curso, ademais das alumnas de GREGO II, o departamento de grego impartiu Atención Educativa en dous cursos de 2º, de BAC. O feito de que esta materia non fose avaliable non impediu que non aproveitásemos o tempo, vendo películas interesantes, falando de temas de actualidade relacionados coas películas (e de paso repasando algo de historia contemporánea...), de temas cotiás que nos preocupan... A resposta xeral do alumnado foi moi boa, se ben a materia, polas súas características, podía prestarse ao abandono e ao desinterese. Grazas a todos eles por todas estas horas en común.
Pero, personalizando xa, quero despedir de xeito moi especial a Alba, Xisela, Lorena e Fátima, as alumnas de Grego II con quen pasei moitas horas no departamento de grego e, en anos anteriores, nas aulas. Hai pouco lin nunha novela de Coetzee algo sobre a paradoxa de ser profesor, xa que é el quen aprende e quen non é capaz de ensinar nada. No meu caso teño que darlles as grazas por ensinarme tantas cousas, e oxalá que non se cumpra a segunda parte da paradoxa e eu pudese aportar algo á esa súa viaxe. Considérome moi afortunada por poder "gañar o pan" facendo algo que me gusta tanto e recibindo tanto das miñas alumnas... (ás veces penso que son eu a que debería pagar...)
Só me queda desexarlles que cheguen a portos novos e "adquiran fermosas mercancías, nácaras e corais, ámbares e ébanos e perfumes deliciosos de todo tipo". Grazas por este cachiño de camiño xuntas.
