Eros

Eu son Eros o deus primordial responsable da atracción sexual, o amor e o sexo, tamén son venerado como o deus da fertilidade. Din en algún mito que son fillo de Afrodita e Ares, pero según o banquete de Platón fun concebido por Poros e Penia no cumpleaños de Afrodita. Esto explica os diferentes aspectos do amor. As veces son chamado como Dioniso, "o libertador". A min os romanos chámanme Cupido, tamén son conocido como Amor. Según a tradición iniciada por Erastóstenes son principalmente o patrón do amor entre os homes,gústame estar coas mulleres e facerlles cousiñas... No pensamente grego ai dous aspectos sobre a miña concepción. Na Teogoría de Hesíodo nazco tras o caos primosdial xunto con Gea, a terra e Tártaro, o inframundo. De acordo coa obra de Aristófanes"las aves", eu brotei dun ovo posto pola noite, quen o había concebido na oscuridade. Nos misterios eleusinos son adorado como un Protógono. A outra versión e que son fillo de Afrodita e Ares, Hermes o Efesto, o de Poros e Penia e a veces de Iris e Céfiro. Eu era o axudante de Afrodita e dirixía a forza primordial do amor e levaba aos mortales. Eu coñecin a princesa Psiqué, unha princesa moi guapa. Afrodita estaba celosa da beleza da mortal Psique, porque os homes estaban abandonando os seus altares para ir adorar no seu lugar a unha simple muller. Afrodita ordenoume que fixera que Psiqué se enamorara dun home moi feo, pero o final acabéime namorando eu dela. Os dous namorámonos. Di Apuleyo que tuvemos unha filla chamada Hedoné.

Atenea

Eu son Atenea, filla de Zeus e de Metis, son a deusa da gerra, da intelixencia, das artes e da paz. Como xa sabredes, eu nacín da cabeza de Zeus xa co meu escudo e vestida coa armadura, disposta a pelexar. O día que eu nacín os deuses estaban a pelexar cos xigantes e grazas a min gañaron, non é por chulearme nin nada pero...tampouco me importa decilo jaja
Eu tiven que competir con Posidón polo padroado de Atenas. Para ver quen era o mellor dos dous, ofrecimos un regalo aos cidadáns: eu ofrecinlles o olivo e Posidón un cabalo e por suposto elixironme a min. O olivo convertiuse no simbolo de Atenas, é un dos cultivos mais abundantes en Grecia.
Eu tamen axudei a Perseo, Aquiles... eles eran os meus heroes, si eu non decidira ser virxen iríame con eles, jaja.
Din que en vez de ser a deusa da intelixencia que son a deusa da estratexia, xa que a miña batalla con Ares, o meu gran rival, fora planificada con desciplina e método.
Eu tamen son unha boa tecedora e ensinaba ás fiandeiras a miña arte. Cunha destas tecedoras, Aracne, tiven unha historia. Ela era unha xoven moi fermosa, que sabía coser as mil maravillas, tan ben o facía que me desafiou para saber quen o faria mellor das duas. Ainda que esa non era a miña intención pero ela tiñao tan creido que me enfureceu e aceptei, pero cando rematamos ela xa se deu conta de que o meu traballo era mellor e sentiuse tan humillada e tan arrepentida que se intentou aforcar, pero eu condeeina a coser e tecer para sempre, e decir, que a convertin en araña. Esta historia describiuse moi ben nun dos famosos cuadros de Velazquez, as fiandeiras.

Apolo

Chámome Apolo e son un deus grego nacín na illa de Delos na presencia de todos os inmortales. Na mitoloxía grega e romana son un deus olímpico dos máis importantes e multifacéticos. Son reconocído como o deus da luz e do sol, como a mediciña e a curación e máis importante como o deus da música, poesía e as artes. Son fillo de Zeus e de Leto e son irmán xemelgo da cazadora virxen Artemisa. Teño dous lugares de culto: a sagrada illa de Delos e o santuario de Delfos, ao pe do monte Parnaso.
Cando Hera descubriu que miña nai, Leto ou Latona, estaba embarazada e que Zeus era o meu pai, prohibíu que dera a luz en terra firme, continente ou en calquera illa no mar. Entón miña nai encontrou unha illa flotante, Delos, que non era no continente e tívonos alí a miña irmá Artemisa e máis a min. No momento do parto, a illa quedou fixa cunhas cadeas no fondo do mar e máis tarde foi consagrada para min.

O oráculo de Delfos é un un gran recinto sagrado dedicado principalmente a min, ten no centro o meu gran templo. Considérase que Delfos esta situado no centro ou embigo do mundo, o pe do monte Parnaso. Alí estaba a famosa fonte de Castalia, onde se reunían as musas. Como xefe das musas e director do seu coro, actúo como deus patrón da música e da poesía. Hermes creou a lira para min e ese instrumento convertíuse nun atributo para min.

Unha vez Marsias, un sátiro, desafioume nun concurso musical. De Marsias dise que nacera en Celea (Frixia), na fonte principal do río Meandro. Marsias era un experto tocando o aulos, unha especie de frauta dobre. Enfrontámonos nun concurso musical coa condición de que o gañador podría tratar ó perdedor como quixese. As xuíces eran as musas, polo que gañei eu e Marsias foi desollado vivo nunha cova preto de Celea pola súa hybris ou soberbia ao desafiar a un deus. Clavei a pel de Marsias nun árbol, preto do lago Aulocrene e a súa sangue formou o río Marsias.

Bueno rapaces agora xa sabedes un pouco mais de min, veña un bico. Por certo estou moi a gusto en Melide donde tanta xente estudia e toca música.

Ares

Ola amigos! son Ares, o deus olímpico da guerra. Eu son a personificación da forza bruta e da violencia; a diferenza da miña irmá Atenea, que ademais de ser deusa da sabiduría, tamén o é da guerra, pero nun senso menos violento . Os romanos identifícanme como Marte, tamén deus da guerra.Todos me representan como fillo de Zeus e de Hera. O meu lugar de nacemento estaba situado moi lexos, entre os bárbaros e os belicosos tracios, donde fuxín cando me descubriron con Afrodita, a deusa do amor e da beleza.E vaia coa súa beleza! je,je. Cando ocorria algunha desgraza sempre pensaban que era eu o que estaba detrás de todo, e fun moi odiado por todos, incluso polos meus pais. Na mitoloxía Romana aparezo como pai de Rómulo e Remo, tras unirme a Vestal Rea Silvia.Unha das cousas máis terribles que me sucedeu, foi cando Oto e Efialtes, os dous xemelgos Alóadas, tomaron o monte Olimpo e lograron secuestrarme e meterme nunha vasilla durante trece meses, fun liberado cando Artemisa se ofreceu para deitarse con Oto, Efialtes sentiu celos e comezou a pelexar co seu irmán, Artemisa transformouse en cerva e saltou entre os dous, os Alóadas ,para evitar que fuxira, arroxaron as súas lanzas e mataronse un ao outro
Os meus emblemas son:o casco, o escudo e as armas.

Hefesto

Ola chamome Hefesto, ainda que os romanos chamanme Vulcano. Son o deus mais feo de todos, son torto, algo xorobado e coxo porque cando nacín parecinlle tan feo a miña nai Hera que me guindou do Olimpo. Son o ferreiro dos deuses, eu constrúo os raios de Zeus, as armas dos heroes, e todo aquelo que me encargan. Teño a miña fragua de baixo do monte Etna. Cando me vexades recoñeceredesme por levar o martelo, as tenazas e a bigornia. Estou casado con Afrodita, ainda que Helios (o sol por se non sabedes quen é) dixome que me estaba enganando con Ares. Un dos traballos foi cando Aquiles lle prestou as suas armas o seu amigo Patroclo, matouno Héctor pensando que era Aquiles, o morrer Patroclo os troyanos que dan con as armas que Aquiles lle prestara a Patroclo, nese momento ven a nai de Aquiles a encargrme unas armas para su fillo Aquiles.

Perséfone

Ola queridos lectores! Son Perséfone.
Na mitoloxía, grega eu era a reina do inframundo, ou ben unha xoven doncela filla de Deméter e Zeus.A miña figura actuelmente é moi coñecida, e ten un gran poder emocional: unha doncela inocente, o dor dunha nai polo rapto e o regerso da súa filla.
O meu nome, para os gregos, non era seguro pronunciar en voz alta e a que se refería como "A Doncela".
Eu non tiña posición estable no Olimpo. Solía vivir lexos dos outros deuses, levaba unha vida pacífica ata que me convertín na deusa do inframundo. Eu estaba collendo flores con algunhas ninfas cando de súpeto apareceu Ares mediante unha grieta do solo, asusteime moito!. A vida quedou paralizada mentras miña nai me buscaba por todas partes e as ninfas foron transformadas en sireas por non haber intervido. Helios, o sol, que o ve todo, terminou por contarlle todo a miña nai, Deméter. Zeus non puido aguantar máis a agonía da terra xa que miña nai, coa tristeza do meu secuestro deixou de dar frutos a terra, mandou a Hermes a que me rescatase. Hades, meu tío, só puxo unha condición: que non comese nada do inframundo, pero engañoume e comín uns grans de granada que me obligaron a volver cada ano un mes por cada grano que comera. Pasaba seis meses con miña nai, e nese tempo a terra daba frutos e outros seis meses con Hades e, neste tempo miña nai coa tristeza de terme lonxe deixaba de dar frutos. Os gregos explicaban con este suceso as estacións e os ciclos naturais de producción da natureza.

A Odisea

Xusto a piques de iniciar a nosa propia Odisea en Grecia (mañá marchamos!!) paréceunos oportuno publicar este post. Aínda que esteamos lonxe, tentaremos mandar noticias ao blog e non esquezades tampouco vos facer o mesmo... recordade que con internet estamos a un paso. Ai si os deuses do Olimpo tivesen Internet...! Imaxinades que sería do pobre Hermes?
Imos agora coa auténtica Odisea. Despois da guerra de Troia, os gregos regresan á súa patria, pero non todos o fan con igual fortuna. Ulises ou Odiseo, rei de Itaca, tardará dez anos máis en regresar debido á enemistade de Poseidón, que axitará os mares cada vez que se embarque e o fará naufragar mil veces. Aínda que son varias as fontes sobre Ulises, sobre todas elas destaca a Odisea de Homero. O Odiseo homérico é un heroe que se caracteriza pola súa intelixencia e que conta coa protección de Atenea, que se fará máis sabio coa súa viaxe e gañará os epítetos de "o moi prudente", "o home de moitos enganos" ou "o home de moitos camiños". A viaxe convírtese con Homero nunha metáfora da búsqueda da sabiduría, sendo máis importante o camiño que a meta. Así nolo canta o poeta Kavafis no seu poema Itaca:

Se has de facer a viaxe cara Itaca,

pide que o teu camiño sexa longo,

cheo de aventuras, cheo de coñecementos...

Odisea

View more presentations from susanalosada.

A guerra de Troia

Un dos mitos máis importantes na mitoloxía clásica é a guerra de Troia e todo o ciclo de lendas e cantos épicos que xurde arredor dela, o que denominamos ciclo troiano. Segundo a lenda, o troiano Paris raptou á fermosa Helena, esposa do rei de Esparta Menelao, provocando deste xeito o ataque dos gregos á cidade de Troia e a conseguinte guerra que duraría dez anos. Troia, no estreito dos Dardanelos, chamábase en grego Ilión (Ἰλιόν), e de aquí deriva Ilíada, o poema de Homero que ven sendo a testemuña literaria más antiga en lingua grega e na literatura europea. Pero a Ilíada de Homero non nos conta toda a guerra de Troia, senón só nove días do noveno ano de guerra, cando o famoso Aquiles (o dos pes lixeiros, o do talón...) se enfada co rei Agamenón e decide retirarse da loita. Así comprendemos que Homero comece a súa obra pedíndolle inspiración a musa "Canta, musa, a cólera do Pélida Aquiles"...
Coa Ilíada e a Odisea (a outra obra de Homero) educáronse incontables xeracións de homes gregos e occidentais en xeral, que vían nos seus heroes un modelo de comportamento.
Cando estudiamos mitoloxía sempre insistimos na idea de que a mitoloxía era un xeito de ver a vida, de explicar cousas que nese momento non tiñan unha explicación racional: os fenómenos naturais, a orixe do mundo, o comportamento humano, etapas do pasado... Disto último trata precisamente o ciclo troiano, pois a partir dos libros de Homero os arqueólogos descubriron as cidades de Troia, Micenas, Tirinto, Esparta... e puderon probar que si houbo unha guerra alá polo 1200 a.C. As causas de esta guerra histórica serían menos románticas e máis materialistas, os intentos dos gregos por controlar as rutas comerciais do Mar Negro levaríanos a enfrontarse cos pobos asiáticos que controlaban os estreitos.
Bota unha ollada a esta historia resumida e completa información cos enlaces e a bibliografía vista en clase.

A guerra de Troia

View more presentations from susanalosada.

Meme Limonada

Fernando, domenechino no mundo blogueiro, envíanos este meme e agradécémoslle os honores e o refresco. Fernando máis Aspasia fomos compañeiros na facultade e "parimos" blogs case na mesma data. Xa sabíamos que andaban circulando refrescantes limonadas polos blogs, e parécenos unha boa excusa para intercambiar blogs amigos. As normas son:

1. Pór o logo no post ou no blog.
2. Nomear polo menos a outros 5 blogs que mostren gran Actitude e/ou Gratitude
3. Asegurarse de enlazar ben aos nomeados no post.
4. Facerlles saber que recibiron este premio mediante un comentario no seu blog.
5. Esparcir o amor e non esquecerse de enlazar a quen che premiou.

Os nosos blogs premiados son:

• Heladio Anxo, que dende o seu blog Caladiños cóntanos noticias con historia, fálanos de libros que nos fan mellores, recórdanos as paisaxes da súa nenez ou nos fai pensar sobre o que está a ocurrir.
• Encarna, Hécuba non mundo blogueiro, porque o seu blog é toda unha referencia para un blog con poucos meses de vida como Aspasia.
• Paco Núñez, que co seu blog de economía e Luces, cámara... Acción! fai que algúns paganos podamos achergarnos a algo tan arduo como a economía.
• Todas as rapazas e rapaces devoradores de libros, que alimentan o noso blog Papalibros do club de lectura do IES de Melide, porque co seu entusiasmo fan que o traballo na biblioteca sexa un auténtico pracer.
• Daniel, tamén compañeiro de "parto" no mundo blogueiro, porque escribe cun entusiamo que contaxia.

Poderíamos seguir citando a outros moitos blogs de Chiron que nos acompañan sempre no camiño, pero imos deixar que a cadea se vaia completando soa.

Poseidón

Ola rapaces. Xa estarides agardando a que pasase polo blog, non? Que tal estades? espero que ben porque o traballo nunca foi moi bon, JeJe!! non me digades que non teño razón. Bueno, seguro que despois de ver o video que fixen con imáxes miñas e aínda que sexa pequeno, xa me recoñeceriades, a parte de que o meu nome aparece no título. Eu teño dous nomes, dependendo de onde esteña. Pois os gregos chamanme Poseidón, e os romanos Neptuno, cousas deles. Como algúns saberedes, son deus do mar, dos cabalos, e dos terremotos "axitador da terra" como din por ahí. Normalmente veredesme co meu tridente co que podo facer cousas impresionantes, pero prefiro non mostralas que despois pasame o que Zeus cunha das súas amantes. Son fillo de Cronos e Rea, é irmán de Zeus, Hades é Demeter. Estou casado (aínda que fun un chisco infiel,bueno bastante, pero non vou falar diso, vos xa me entendedes) coa ninfa Anfitrite, coa que saio nunha das imáxes do video anterior. Estara mal que eu o diga, pero son moi venerado en grecia, pois e pobo mariñeiro, e ó igual que outros rindenme culto porque queren ter un viáxe seguro (por mar eh, non vaiades pensar que estou falando por terra, ahí xa ai outros deuses). En fin non sei que máis contarvos de min, pero xa me dirá Susana se debo engadir máis cousas ou cometin erros. Veña rapaces, ata outra.

Rodrigo_(3ºD)

Hermes

Ola, son un deus olímpico; en Grecia chámanme Hermes e en Roma Mercurio. Son o deus dos camiñantes, e o que manteño a paz xa que como son o deus dos caminantes, protexo ós viaxeiros e casígoos tamén cando fan algo mal por iso cando os de Atenas fai algúns anos facían expedicións rendíanme culto; tamén son o deus do comercio, e por ahí din que o dos roubos bueno non é de todo certo pero a verdade un pouco si que o son xa que nada máis que nacín escapeille a miña nai e fun roubarlle as ovellas a meu irmán Apolo, bah e alguhna gamberrada máis por ahí!! Jeje. Ademais tamén me encargo de levar as almas dos mortos ó inferno, por iso me chaman Hermes Psicopompo, e son o heraldo dos deuses, teño que falar públicamente nas asmblas e noutras ocasións. Por certo tamén me consideran o protector dos animais sacrificiais. A verdade son bastante famoso e represéntanme varias veces e para dicir a verdade non o fan nada mal xa que me poñen todo o que levo: sandalias con alas, sombreiro de ala ancha ó que eu chamo pétaso, caduceo que é una vara de ouro, ás veces un cordeiro a hombros una lira ou frauta que por certo estes dous últimos inventeinos eu, tamén inventei varios tipos de carreiras e deportes de loita. Bueno que se me olvidou una cousa moi importante son fillo de Zeus e de Maia e tamén dicir que son moi astuto xa que para ser deus de todo isto hai que selo. Jeje. Por certo os atenienses tiñan no meu honor unha herma que é unha pedra rectangular que arriba ten a miña cara e no medio os meus xenitais, bueno xa que en Grecia non se escandalizaban por estas cousas como fan noutros lugares, son sagradas para eles xa que un día un político chamado Alcibíades os rompeu e castigárono duramente.

Teatro en Lugo

Hoxe fumos a Lugo a ver Las Bacantes de Eurípides e Lisístrata de Aristófanes, que abrían a nova tempada do Festival de Teatro Grecolatino. A representación das dúas obras estivo a cargo do Grupo Hypnos, de Córdoba e foi espléndida. Coa súa interpretación entregada, este grupo conseguiu achegarnos unha traxedia difícil como As Bacantes, e facernos comprender esa dor humana, ese sufrimento inevitable no que se centran as traxedias gregas. Chamounos a atención especialmente o coro coa súa coreografía e a súa cor, ¡que ben nos trasmitiu co seu "evohé" esa ambigüidade de Dioniso, deus libertador que outorga a alegría, pero tamén deus do exceso e da loucura!

Pero non podemos dicir menos de Lisístrata, onde practicamente os mesmos actores que pola mañán nos trasmitiron ese πάθος ou paixón, fixéronnos rir a gargalladas. Foi unha representación moi axeitada para o día da muller traballadora, aínda que xa sabemos que non nos podemos fiar moito do feminismo de Aristófanes.

No IES de Melide xa levamos moitos anos asistindo a este festival de teatro, e temos que decir que se supera cada vez, xa que calidade dos grupos participantes é impresionante.

Ademais das representacións, fixéronse entrega dos premios do concurso Odisea a dous grupos do IES de Ames e a un do IES Fontexería de Muros. A ver si un ano destes recollemos algún nós!

Queremos recordar que todas estas actividades están organizadas pola Sociedade de Estudos Clásicos na súa sección galega.

Por último, que máis pode pedir unha profesora, que nun día de traballo ve un dos seus espectáculos favoritos, na compaña de 23 alumnas que saben estar a altura dun acto coma este e, ademais, disfrutan del?

Artemisa

A que estou guapa?
Ola rapaces! Que tal polo instituto? Pois nada, que me gustou este blog e gustaríame que soubérades de min. O meu nome grego é Artemisa, aínda que os romanos me chamaban Diana. Son filla de Zeus e Leto e irmá xemelga de Apolo.
Son a deusa da caza, dos animais salvaxes, da creación, da castidade e tamén dos partos, pois axudei a miña nai no parto de meu irmán. E fíxeno moi ben! Modestia a parte!jaja! De ahí que me chaman a Luminosa. Soa ben non? Agora claro con todos os hospitais que hai xa non axudades como facía eu. Por que, a que estou no certo ó pensar que no voso instituto non hai ningunha deusa dos partos?
Son unha deusa virxen, non quero ós homes para nada, total son todos iguais e hai moitos que non nos merecen verdade rapazas? Tamén estou relacionada ca Lúa. Adorábanme en toda Grecia, pero os meus lugares de culto máis famosos son Braurón, Muniquia e Esparta.
Normalmente, no arte grego clásico, aparezo representada coma unha cazadora con vestido curto, botas de caza, arco e frechas. Soio ter ó lado un can de caza ou un cervo.
Hera, a verdadeira esposa de papá, prohibiu que miña nai dera a luz onde dera o sol, polo que Zeus enviou ó vento para que collera a miña nai e a levara a onde Poseidón. Éste cubriuna cas olas e finalmente nacemos meu irmán máis eu.
Non me quero enrrollar moito máis porque o mellor se vedes moita letra non vos apetece coñecerme. Voume despedir contándobos un dos meus mitos:
Hai xente que di que eu enviei un escorpión a Orión para matalo debido a súa soberbia e porque decían que era o mellor cazador; outros din que eu estaba moi namorada del e que meu irmán, por celos ou para protexerme, enganoume e retoume a un duelo de disparo de frechas contra un punto, aparentemente ó azar, pero que realmente era Orión, e acabeino matando.
Pero isto só é o que din eh...

Patri _(3ºA)