O noso percorrido foi rápido porque non tiñamos moito tempo. Centrámonos na época castrexa e na romanización, que era o que máis nos interesaba. Así vimos bifaces, puntas de lanza, moitos pondera ou pondus e fusaiolas, pezas singulares como un protector de arqueiro o unha pequena ara de Mercurio. Á vista de todos os castros da nosa comarca, reparamos unha vez na inmensa riqueza arqueolóxica da terra de Melide.
Rematamos cunha rápida ollada ao telar tradicional que está na última planta, que nos recordou bastante ao telar de Penélope que o día anterior nos caeu no exame, nunha famosa representación en cerámica. Despedímonos recitando o fermoso poema de J. M. Díaz Castro:
Penélope
Un paso adiante i outro atrás, Galiza,
i a tea dos teus sonos non se move.
A espranza nos teus ollos se esperguiza.
Aran os bois e chove.Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol como unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
i en sonos volves a escoitar a chuva.Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús María!,
e toda a cousa ha de pagar seu desmo.Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
Un paso adiante i outro atrás, Galiza!
Ningún comentario:
Publicar un comentario